Stel dat al die regendruppels tranen waren van verdrietlaat het dan uren regenenzodat water buiten oevers gaatstraten blank staankelders onderlopen enakkers verzuipende zon zich een week niet laat zien misschien dat mensen danbegrijpenhoe het bijna onmogelijk isje ogen te sluiten voor verdriet van een ander net te doen alsof er geen oorlogen zijnver van eigen…Read more
Als ik naar die einder kijkgrandeur zo’n laatste toegift aan het einde van het theaterstukdan kan ik niet andersdan concluderendat een einde nooiteen afscheid isslechts een nieuwe aanzetvan iets dat nog fraaier kan zijnnog spectaculairdermits wij onszelf toestaandoor de donkerte heen te gaandoor een koude tijddie lef vraagtopdat wanhoop plaats maaktvoor hoopwaar wij ons eigen…Read more
Escher’s trappen om ons heen jouw kleine voetje staptmisaan jouw bretels hou ik je amechtigvastboven het trapgatmijn armspieren protesterenikhoop dat de elastiekenbanden aan het korte broekje je lijfje kunnen dragen, trek je naar bovenspartel niet alsjeblieftstil nou, ik heb jekom maar, tegen mijn borstkas aanik laat je nooit meer los In mijn armen hou ik…Read more
Iets laat mij, tijdens het eten
op staan en naar buiten gaan
in de schemerige dauw
druppels aan een web
ik veeg het uit mijn gezicht
dan hoor ik ze
chaotisch, luidkeels roepend
naar elkaar, ik zie
ze nauwelijks, te donkergrijze hemel
Melancholie met een hoofdletter
ik schiet vol, als altijd
bij het horen van trekvogels
de tranen doen mij denken aan jou
ik luister en tuur, ontroerd
een gevoel van ontluistering
tezamen met geluk
in de verte verstomd het geroep
in mijn hart niet
nooit