Ik ben moeder van vier prachtige kinderen, waarvan er drie nog regelmatig op bezoek komen en de jongste ook, maar dan op een andere manier. Hij ruilde zijn aards lichaam in, energetisch is hij vaak in de buurt. Samen met mijn partner Eric, vader van twee kinderen, heb ik drie kleinkinderen. Wat is het leuk om oma te zijn! Verder hebben wij een flinke tuin met moestuinbakken, kippen en wonen we in een heerlijk rustig dorpje aan de grens met Maastricht.
Rouw (en andere zaken)
Iedereen rouwt, nu of in de toekomst. Rouwt om verloren liefde, het verlies van een baan, een huis of een auto. Rouw om een geliefd persoon. Soms zijn we voor deze persoon blij dat het einde daar was, omdat lijden uitzichtloos leek. Of omdat er een mooi leven is geweest. Soms is de dood echter onaanvaardbaar, shockerend en niet verwacht.
Hoe dan ook, rouw hoort bij het leven. In onze westerse ‘beschaving’ zijn wij echter verleerd om te rouwen. Emoties stoppen we maar al te vaak weg, bewust of onbewust. ‘Dood’doeners zoals: het gaat voorbij, tijd heelt alle wonden of pak jezelf eens bij elkaar, we horen ze wel eens of erger, gebruiken ze zelf. Hoe moet je immers omgaan met een persoon die gebukt gaat onder diep verdriet. Iemand die probeert verder te leven met een gebroken hart? Hoe dicht komt dan de emotie bij die van jezelf? Dan zou het kunnen dat je jezelf verliest, en daar waken we voor. Dus noemen we de naam van de overledene niet meer, praten er niet over, zwijgen en daarmee veroorzaken we vaak, onbedoeld, grote eenzaamheid bij de rouwende persoon.
Wanneer je zelf getroffen wordt door het moeten loslaten van iemand, waar je onvoorstelbaar veel van houdt, besef je pas hoe weinig wij nog weten van het op een gezonde manier rouwen. Natuurlijk, ieder rouwproces is anders. Er is geen goed of slecht. Belangrijk is dat de rouwende mens zich moet kunnen uiten, in woord, gebaar, geschrift.
Ik koos er bij het overlijden van Kjell voor om mij volledig te laten leiden door mijn emoties. En om te schrijven. Ik schrijf zonder te denken, beschrijf wat ik voel. Dit kan voor andere mensen soms erg direct of schokkend zijn. Dat is dan maar zo. Het doel is tweeledig: ik kan mijn diepe gevoelens ventileren en daardoor verwerken, en kan misschien iemand anders helpen zich ook te openen, te helen. Want een ding staat vast: het voelen van wat er ook diep in ons zit aan pijn, woede, verdriet, schaamte, schuld en ja ook blijdschap, het uiten haalt de druk van de ketel. Wie herkent er niet het moment dat je de slappe lach krijgt, niet meer kunt stoppen met lachen en dat dit overgaat in snikken? Wie kent het moment dat je groot onrecht ziet en zo bij je eigen pijn uitkomt, bij diepe onmacht en grote frustratie. Zo menselijk, zo normaal en tegenwoordig zo onderdrukt.
Dus, lees, herken, voel en verlicht jezelf.
Liefs,
Eva