Auteur: Eva Knebel

Nou kijk
eerst waren er de dino’s
toen de mammoeten en sabeltandtijgers
daarna de ridders,
dan de piraten
en toen wij.


Maar de piraten zijn nog niet uitgestorven.
Dus.

Twintig jaar, dat was je
terwijl je jouw bewustzijn verloor
en opgevangen werd in de meest liefdevolle plek
waar wij allemaal vandaan komen
vandaag zou je 25 worden
maar
wat is tijd
niets anders dan een mensenverzinsel
dat ons allen in een vaste greep houdt
als tijd dus verzonnen is dan
blijft alleen het ‘zijn’ over
ik ben, jij bent
wij zijn

enkel een briesje
pluisje
drupje
penseelstreek
muzieknoot
wens
cel
jij

Oh nog een keer in jouw ogen verdrinken
ijsblauwe poelen
betoverd worden door die lange wimpers
zijdezacht chocobruin
nog een keer samen huilen
van het lachen
neurodiverse grapjes makend
nog een keer zoeken en vinden
theetjes op de tafel
lol om mijn gestuntel
nog een keer samen boos zijn
op de wereld
die voor ons beide zo onlogisch is
nog een keer zwaaien naar elkaar
nooit de laatste keer
toch?

Hen

Nieuw als ze wasliep ze spitsroedenlaverend en uitwijkendongezien proberendte eten en drinkenduttend als de anderen suffendin de schaduw lagenterwijl de zon onbarmhartighaar veren groenblauw liet glanzenhet was hen tegen hende schemer kwamze wilde op stokde anderen pikten en duwdenze zette door en sprong naar binnen even gekrakeel en danrust Morgen weer een nieuwe dag voor…Read more