Na vier jaar en negen maanden precies vandaag ben ik helemaal versmolten met het feit dat Kjell niet langer bij me is in een aards lichaam. Dat betekent niet dat ik hem niet mis. Zijn slungelige lijf, zijn onhandige knuffels, zijn puberbuien. Hij is overal. Als ik aan het klungelen ben op de pc ‘hoor’…Read more
loodgrijze luchthardnekkige mistniets blijft gespaardvan het vochthoofd en hart zwaartoch moet er nog iets moois zijn dat klopt.
Iets laat mij, tijdens het eten
op staan en naar buiten gaan
in de schemerige dauw
druppels aan een web
ik veeg het uit mijn gezicht
dan hoor ik ze
chaotisch, luidkeels roepend
naar elkaar, ik zie
ze nauwelijks, te donkergrijze hemel
Melancholie met een hoofdletter
ik schiet vol, als altijd
bij het horen van trekvogels
de tranen doen mij denken aan jou
ik luister en tuur, ontroerd
een gevoel van ontluistering
tezamen met geluk
in de verte verstomd het geroep
in mijn hart niet
nooit
Hoewel ik mijn brein bewust
probeer voor de gek te houden
lukt het mij niet echt, want
het rammelen aan mijn hart
is niet meer te loochenen
voelbaar in elke porie, waardoor
het schrijven over de aanloop
naar de datum waarop alles
transformeerde niet genoeg lijkt, maar
jij helpt op een typische manier
en maakte jouw aanwezigheid
kenbaar aan een lieve vriendin, dus
bij het openen van de pot
is er kort even een schok
niet lang, het was veel te lekker