‘Jij bleef wie je bent’
die gedachte schiet door mijn hoofd
bij het zien van al die verklede
lui in vrolijke kleuren
als kind zei je
waarom moet ik mij verkleden
iemand anders zijn
ik ben toch gewoon ik?
op die foto van jou
die vreselijk harde foto
jij, in het zwart tussen al dat schemergroen
schilder ik de mooiste kleuren
en mijn tranen vormen een
regenboog
in de zon vandaag
terwijl ik schilder kom jij tot leven
kom jij tot mij
palet van liefde
je bent wie je bleef
als ik mijn kabeljauwfilet totaal verpest,
volgens mijn lief
die niet kan begrijpen
dat ik vis pas lekker vind als ie
gortdroog en met een zout korstje
op mijn bord ligt,
mis is jou opeens
jij die gebakken vis zo vond stinken
hevig protesterend kwam je dan naar de keuken
met een sjaal of de col van je trui over je neus
om het speciaal voor jou
bereidde groentenprutje
aan te pakken
wat heb ik mij geërgerd als je dat puberale gedrag
vertoonde
en als je dan weer naar je kamer vertrok
sputterde ik nog flink na
wat een energieverspilling
ik had je al die keren kunnen omhelzen
en zeggen dat ik het begreep
dan had ik misschien een hele voorraad omhelzingen
gehad
waaruit ik onbeperkt kon putten
op dit moment, nu ik geniet van mijn
zalig kurkdroog gebakken zoute
kabeljauwfilet
zou een schepje uit die voorraad wel lekker
zijn bij mijn vis
loodgrijze lucht
hardnekkige mist
niets blijft gespaard
van het vocht
hoofd en hart zwaar
toch moet er nog iets moois zijn
dat klopt.
Stel dat al die regendruppels tranen
waren van verdriet
laat het dan uren regenen
zodat water buiten oevers gaat
straten blank staan
kelders onderlopen en
akkers verzuipen
de zon zich een week niet laat zien
misschien dat mensen dan
begrijpen
hoe het bijna onmogelijk is
je ogen te sluiten
voor verdriet van een ander
net te doen alsof er geen oorlogen zijn
ver van eigen bed
niet beseffend dat vandaag opnieuw
levens worden beëindigd
moeders hun kinderen begraven
vaders en zonen sterven voor
machtswellustelingen zonder ziel
onopmerkzaam te zijn voor
het gebrek aan toekomstperspectief
bij jonge mensen
luisterend naar de roep
van hun ziel om terug te gaan
naar de Bron
want de tunnel blijft van licht verstoken
en zij die hun
gezondheid inruilden
voor de ander
hun verdere leven de
lasten dragend
van wat die dwang veroorzaakte
regen maar
huil maar
het is soms nodig te voelen
om mens te blijven