Stel dat al die regendruppels tranen
waren van verdriet
laat het dan uren regenen
zodat water buiten oevers gaat
straten blank staan
kelders onderlopen en
akkers verzuipen
de zon zich een week niet laat zien
misschien dat mensen dan
begrijpen
hoe het bijna onmogelijk is
je ogen te sluiten
voor verdriet van een ander
net te doen alsof er geen oorlogen zijn
ver van eigen bed
niet beseffend dat vandaag opnieuw
levens worden beëindigd
moeders hun kinderen begraven
vaders en zonen sterven voor
machtswellustelingen zonder ziel
onopmerkzaam te zijn voor
het gebrek aan toekomstperspectief
bij jonge mensen
luisterend naar de roep
van hun ziel om terug te gaan
naar de Bron
want de tunnel blijft van licht verstoken
en zij die hun
gezondheid inruilden
voor de ander
hun verdere leven de
lasten dragend
van wat die dwang veroorzaakte
regen maar
huil maar
het is soms nodig te voelen
om mens te blijven
