De tuin sterft. Die zin typ ik als antwoord op een berichtje van mijn grote zus. Of het bij ons wel heeft geregend. Nee dus. Tenminste geen hemelwater. Wel tranen, ontelbaar veel. Bij mij. Want vandaag is de geboortedag van Kjell 21 jaar zou hij zijn geworden. In plaats daarvan brandt er een kaarsje bij zijn foto en werd ik vanochtend vroeg al wakker met de inmiddels bekende scherpe pijn in mijn lijf. Ik probeerde te visualiseren waar Kjell nu is. In een berghutje, ergens op een besneeuwde top. Hij zou daar op mij wachten, bij een haardvuur, met een kop thee. Dat stond in zijn afscheidsbrief. In gedachten ging ik er dus weer naar toe, met slingers en taart en een cadeautje. Maar zoals altijd kom ik die ellendige berg niet op. Het lukt niet. Het pad is te stijl en te besneeuwd. Waarom lukt het mij toch niet om er op bezoek te gaan? Het frustreert mij vreselijk. Speciaal vandaag. Ik mis hem namelijk enorm. Kjell vond, net als ik, een verjaardag vieren niet leuk. Maar wat we gemeen hadden was dat we wel de slingers, de taart en het cadeautje leuk vinden. Niet het bezoek, de telefoontjes en het verplichte sociale ‘gedoe’. Hoe lief en goedbedoeld ook. Maar de slingers, die ik de avond voordat Kjell jarig was, altijd ophing zorgden voor een brede glimlach en het cadeautje dat hij nota bene zelf had besteld, werd met blijdschap ontvangen. En taart, wie wordt er niet happy van taart. Nu is het stil in huis, geen slingers, geen taart. Geen kaart, geschreven door mij. Een traditie die ik voor alle kinderen in ere houd. Altijd een speciaal uitgezochte kaart waarop ik schrijf hoe trots ik ben op ze, hoe mooi en lief ze zijn. Eindigend met “Ik hou van jou. xxx mama “. Dit jaar heb ik er geen geschreven voor mijn lieve zoon. Omdat hij hem toch niet kan lezen. Niet kan bewaren bij de andere kaarten. Ik zou trouwens niet eens weten wat ik moest schrijven. Denk ik. Misschien eens proberen:
Lieve Kjell,
Gefeliciteerd met jou 21ste verjaardag. Jongen wat ben ik ongelooflijk trots op jou! Je hebt gedaan wat ik zo belangrijk vind, namelijk je eigen pad kiezen. Niet doen wat er van je verwacht werd. Ook al mis ik je enorm, weet dat ik je begrijp. Onthoud waar wij het vaak over hadden. Dat het zo belangrijk is om jezelf te blijven en achter je keuzes te staan. Om vooral te doen wat jou gelukkig maakt. Dat heb je gedaan. De kracht die je daarmee hebt laten zien is noemenswaardig. Laat iedereen denken wat ze willen, jij en ik weten hoe het zit. Geniet van elk moment daar waar je nu bent, van de stilte en de afwezigheid van al die factoren die jou zo hebben belast. En als het lukt, kom snel weer eens langs.
Ik hou van jou.
xxx mama
Het is verdorie nog gelukt ook. Vanavond, als ik in bed lig met een fles bevroren water tegen mijn buik, ga ik weer een poging doen om dat bergpad te beklimmen. Ik ga de top ooit bereiken. Ik geef niet op. Zoals Kjell ook niet op gaf. Hij is gewoon ergens anders doorgegaan met zijn leven. Omdat het hier te zwaar werd. Hij is en blijft mijn held en kanjer. Mijn once in a lifetime soulmate. Mijn zoon.