Het blijkt eigenlijk kinderlijk eenvoudig (vloekwoord naar keuze)
ik kan jouw keuze aanvaarden maar niet jouw nooit meer in dit leven
die wreedaard die op de loer ligt weet ik vaak te ontwijken om uiteindelijk
een keer uitgeput te zijn, dat is zijn kans en hij neemt hem, uiteraard
krijsende uithalen van verdriet en pijn zijn tenslotte het voedsel waar hij op teert
Hij trekt en hij snijdt, met woeste halen zwiep ik hem weg tot hij opgeeft
met fluisterende woorden en grijnzend wegkruipt: “tot de volgende keer”
ik snerp hem na dat hij op moet rotten, val kapot, ik wil je niet meer
hoor je mij, je bent een monster, een gedrocht uit de spelonken
je hoort in de duisternis thuis, niet bij mij in het licht
Mijn ogen sluiten zich, ik zie rode pulsaties en langzaam zak ik weg
in de vergetelheid waar ik weet dat mijn ziel zich verweeft met die van jou
jij zegt zacht dat je mijn verdriet begrijpt, mijn tomeloze boosheid en twijfel
mama, je mist mij, dat heet liefde, en ik heb jou ook lief, al ontelbare eeuwen lang
we zullen nooit lang zonder elkaar zijn, denk aan mij vanuit die liefde
Nodig hem uit mama, voor een diner dansant, voer hem hapjes van verdriet en woede
geef hem absint gemaakt van jouw zoute tranen, tot hij dronken is van genot en
dans met hem, pirouettes en tango’s, walsen tot je duizelig bent mama,
dansen met het monster is de lijm die jouw hart heelt en je toestaat
het corsage van veldbloemen te ruiken dat hij voor je mee nam, hij weet wat je mooi vindt
Ik zal hem vragen mijn kind, mij kleden in mijn mooiste jurk, schoenen met hakken
mijn haren opsteken zodat de lok van inkt te zien is achter mijn linkeroor
en berusten in de cadans, swingen tot ik erbij neerval, berusting nabij
wanneer hij tenslotte volgevreten en afgebrand zich uit de voeten maakt zal ik licht zijn
het licht, voor mijzelf, voor jou, zelfs voor hem, die danser uit de krochten