‘Jij bleef wie je bent’
die gedachte schiet door mijn hoofd
bij het zien van al die verklede
lui in vrolijke kleuren
als kind zei je
waarom moet ik mij verkleden
iemand anders zijn
ik ben toch gewoon ik?
op die foto van jou
die vreselijk harde foto
jij, in het zwart tussen al dat schemergroen
schilder ik de mooiste kleuren
en mijn tranen vormen een
regenboog
in de zon vandaag
terwijl ik schilder kom jij tot leven
kom jij tot mij
palet van liefde
je bent wie je bleef
Toen het leven nog lachte
naar jou
en dus ook naar mij
keek jij recht
in de lens van iemand
en nu recht naar mij
ik heb geleerd dat
ik dan “hallo” zeg
“daar ben je, het
gaat goed met je
fijn dat je dat even komt melden”
Het is het onverwachte dat mij
trouwens wel laat huilen
jou te zien
levend, levenslustig, levensopgewekt
even niet levensmoe
het zal mijn cellen altijd
doen krimpen
in een verzengend pijnlijke
kramp
maar toch, bedankt jongen
je te zien is een
soort balsem
en maakt dat ik kan blijven genieten
Een foto: dochter,
kleinzoon en
sterren-flitser
oogjes fonkelend van pret en
bewondering
verdrietig gemis bij haar
tegelijkertijd genieten om
het plezier
van de kleine man
mijn borstkas knijpt samen
En op de achtergrond een fotolijstje,
de roofvogel op jouw arm,
muts, dikke jas, ingevallen wangen
ik hoor je lachen, ergens in mij,
de holte in mijn hart zuigt zich vacuüm
en jij trekt
een gouden lijn tussen broer en zus
We willen
dat hij weet
wie zijn oom is
dit doen we vaker
staat geschreven in
het berichtje
Terwijl mijn oeverloos verdriet zich
hortend een weg baant tussen
ribben en strottenhoofd
voel ik dat ik weer iets minder kapot ben
De pot, ooit gevuld met snoep
staat naast jouw foto
soms open ik het deksel
steek mijn natgemaakte vingertop
uit en doop ze in de as, lik aan
wat er nog van jou over is
je smaak naar niets en
tegelijkertijd naar alles
je past in mijn koolhydraatbeperkt dieet