Op Sardinië ligt jouw bergkristal
in het groene water van een diepe kloof
een beetje as van jou
roerde ik door het donkere zand
in een kuiltje tussen
die reusachtige witte ronde keien
die zo uit een andere dimensie
lijken te komen.
Hoe klonk jouw stem
hoe rook je en hoe zagen jouw voeten eruit
en als je lachte kneep je dan je ogen dicht?
Lustte je nou wel of geen champignons en
welke piano muziek was het toch die
je afspeelde toen je terug ging naar het Licht?
Zomaar een greep uit de vragenlijst die ik heb
Zonder antwoord blijven het
vragen en ik
begin zoveel te vergeten.
In ieder geval bleef een deel van jou
op een idyllisch plekje
zomaar ergens op Sardinië
waar de nacht pikzwart zal zijn
het water helder groen
en waar mijn verdriet
voor altijd
naast jou ligt
Hoe gaat het?
Life is beautiful, but sometimes it’s shit
Ach ja, shit hebben we allemaal,
de een een beetje meer dan de ander
niemand ontkomt eraan
Het vluchtige antwoord
blijft bij mij hangen
omdat ik het zo’n dooddoener vind
’n niet zeuren maar doorgaan zinnetje
alsof verdriet en hartzeer genegeerd moeten worden
lachen is gezond
van je hela hola houdt er de moed maar in
het uitzicht aan de top is fantastisch
de klim meer dan waard
elk huisje zijn vermaledijde kruisje
hou vooral je vibratie hoog
…
natuurlijk is het belangrijk te leren
relativeren, er zijn altijd ergere dingen
maar als je vraagt hoe het met mij gaat
sta dan open voor mij
voor mijn antwoord
dat wellicht verrassend en leerzaam
kan zijn
is dat te moeilijk
omdat opstaan en doorgaan
er met de paplepel is ingestampt
vraag dan niets
zwaai even
werp een kushandje en
als het lukt
sla zonder woorden een arm om mij heen
