Onze grote kleine vriend
rende 500 meter
met een grote grijns op zijn snoet
mijn ogen liepen over
diezelfde dag liep zijn papa
een halve marathon
ondanks blessure
mijn ogen liepen over
wat een positieve energie
mijn batterij laadde op
mijn gezicht gloeide van de zon
de wereld was weer even prachtig
‘Jij bleef wie je bent’
die gedachte schiet door mijn hoofd
bij het zien van al die verklede
lui in vrolijke kleuren
als kind zei je
waarom moet ik mij verkleden
iemand anders zijn
ik ben toch gewoon ik?
op die foto van jou
die vreselijk harde foto
jij, in het zwart tussen al dat schemergroen
schilder ik de mooiste kleuren
en mijn tranen vormen een
regenboog
in de zon vandaag
terwijl ik schilder kom jij tot leven
kom jij tot mij
palet van liefde
je bent wie je bleef
Stel dat al die regendruppels tranen
waren van verdriet
laat het dan uren regenen
zodat water buiten oevers gaat
straten blank staan
kelders onderlopen en
akkers verzuipen
de zon zich een week niet laat zien
misschien dat mensen dan
begrijpen
hoe het bijna onmogelijk is
je ogen te sluiten
voor verdriet van een ander
net te doen alsof er geen oorlogen zijn
ver van eigen bed
niet beseffend dat vandaag opnieuw
levens worden beëindigd
moeders hun kinderen begraven
vaders en zonen sterven voor
machtswellustelingen zonder ziel
onopmerkzaam te zijn voor
het gebrek aan toekomstperspectief
bij jonge mensen
luisterend naar de roep
van hun ziel om terug te gaan
naar de Bron
want de tunnel blijft van licht verstoken
en zij die hun
gezondheid inruilden
voor de ander
hun verdere leven de
lasten dragend
van wat die dwang veroorzaakte
regen maar
huil maar
het is soms nodig te voelen
om mens te blijven
En als je dan zo’n dag hebt
misschien zelfs wel twee
dan omarm elk moment
lach uitbundig
overdrijf met vertelsels
adem diep in
wend de ogen niet af
kijk naar de zon
stuur liefde naar iedereen
denk niet na
zet de karnavals pruik op
just don’t care
beleef zo’n dag
leef zo’n dag