Categorie: Poëzie

Blij met een brede grijns
werd ik
en hevig jaloers
maar toch blij, zo dicht bij mij
niet helemaal, vandaar
je keek tevreden, geamuseerd
zag er goed uit
en had een groen geruite pet op
die past dan bij mijn jaloers zijn
groen van jaloezie
is het spreekwoord
zou je mij kunnen vertellen waarom
je niet in MIJN droom kwam
en wel in de zijne
tenslotte mis ik jou het meest
pleng ik de dagelijkse tranen
voor jou, om jou
het zal MIJN ego zijn
dat nukkig, als een ontevreden kind
stampend de trap op gaat

met deuren slaat
verdorie de snoeppot pakt
vergeef mij zoon

zo elke dag zonder jou
het zal denk ik nooit wennen.

Het kan zomaar gebeuren dat
hoewel je genoeg afleiding hebt om niet
toch onverhoopt een traan de weg vindt
richting je voeten
die opeens loodzwaar aanvoelen
alsof vol modder
van het bospad waar je over liep
herkenbaar geluid van brekend glas
bereikt je oren, dwars door het geruis heen
het is je hart maar, geen zorgen,
een treurige bekende klampt zich vast
aan vermoeide schouders, schudden helpt niet
schudden wil je niet
moedig ga je in op de uitnodiging om wel
dus, terwijl twee nijlganzen landen op het water,
perfect ballet, hou jij de hand vast van de kennis
wiegend, aanvaardend, tot het schokken stopt
en het feit opnieuw
aanvaard wordt
telkens weer.



Gebarsten kozijnen, morsige ramen
roerloos vergrauwde vitrage
waarachter ooit kinderstemmen
botsende autootjes, gerinkel van poppenservies
kamers ruikend naar honderd jaar
versleten gehaakte spreien
echo’s van opgewonden gekreun
verhitte gesprekken
galmend tegen vergeelde muren
craquelé spiegels waarin zij niet meer kijkt
der Sensenmann waart hier al rond
tast elke dag met zijn knokenvoet over de verschoten traploper
tot hij geroepen wordt, serieus geroepen wordt
in wanhoop en vraag om verlossing
zijn komst echt gewenst is
om de greep van ondraaglijke pijn te stoppen
door haar hart uit te rukken
zodat haar ziel naar huis kan



In de duisternis

golven letters over elkaar heen
klotsen tegen bed en kast en luiken
de woestheid van zinnen, die elkaar kokhalzend willen overtreffen
in uitleg, verklaring, trachtend enige waanzin te stoppen

minkukels, misbaksels, bij voorbaat teleurstellend
bijtend, schrijnend, kervend, splijtend, impotent,
slaan uiteindelijk te pletter tegen mijn rotskust
zilte druppels spatten uiteen in kleurloze fresco’s
woorden verzuipen tussen de spleten vol zeepokken
straks zullen garnaalzoekers hun handen openhalen
voor een schamel bestaan
na een nacht vol letters
die een vuurtoren wilden zijn