Het kan zomaar gebeuren dat
hoewel je genoeg afleiding hebt om niet
toch onverhoopt een traan de weg vindt
richting je voeten
die opeens loodzwaar aanvoelen
alsof vol modder
van het bospad waar je over liep
herkenbaar geluid van brekend glas
bereikt je oren, dwars door het geruis heen
het is je hart maar, geen zorgen,
een treurige bekende klampt zich vast
aan vermoeide schouders, schudden helpt niet
schudden wil je niet
moedig ga je in op de uitnodiging om wel
dus, terwijl twee nijlganzen landen op het water,
perfect ballet, hou jij de hand vast van de kennis
wiegend, aanvaardend, tot het schokken stopt
en het feit opnieuw
aanvaard wordt
telkens weer.
